5 Juli: Springdale

De wekker stond vroeg, erg vroeg!

Om 06.30 uur zijn we er uit, aankleden, broodjes meren en naar de busstop. Daar zagen we dat de bus er niet om 07.10 uur zou zijn maar dat dit de tijd was van vertrek bij de eerste (of laatste) stop 9. Wij zitten bij 5. Hmm. Geen zin om daar op te wachten en dus pakken we de auto naar het VC. Er is daar op dit vroege tijdstip vast nog plaats genoeg. Tegen 07.30 uur zitten we in de shuttlebus de canyon in. We moeten er uit bij stop 6 Grotto. We eten een broodje, gaan nog even plassen en het is klokslag 08.00 uur als we vertrekken.

Het eerste stuk is al vrij vervelend. Een lang stuk wat steeds een beetje stijgt. Ik heb echt een conditie van niks en ben ook niet zo'n goede klimmer dus is stop zeer regelmatig voor foto's 😉 Toen we dit stuk gehad hadden, je zag trouwens dat we al goed hoogte hadden gewonnen, kwamen we bij een indrukwekkende serie switchbacks. Stom genoeg dacht ik dat dit al Walters Wiggles waren. Dat was dus een beetje jammer 😂
Jurgen is hier veel beter in en loopt gewoon door, ik moet echt af en toe van het uitzicht genieten, maar bovenkomen zal ik!
Gelukkig waren we op tijd vertrokken en liepen we dit hele stuk in de schaduw. Ik moet er niet aan denken dat je hier de volle zon op de bol hebt staan. 
Overigens komen de eerste wandelaars al weer naar beneden. Hoe die dit gedaan hebben is ons een compleet raadsel. De eerste bus vanaf het VC gaat om 06.00 uur en je mag niet met je eigen auto de canyon in. Wij zijn 1,5 uur aan het lopen dus zij zijn in 2 uur op een neer gelopen? Nou ja, wij gaan vast heel langzaam 😁

Als we 'eindelijk' door de switchbacks heen zijn komen we in Refrigeratoin Canyon. Een bijna vlak stuk tussen de 2 bergen. En inderdaad is het hier echt wel wat koeler. Heerlijk!
Maar daarna... je hebt nog nooit zoiets bizars gezien: Walters Wiggels... 😨
21 achterlijk steile switchbacks. De leuke omschrijving: kuitenbijters. Meer realistisch: Je gaat hier langzaam dood. Oké, dan overdrijf ik een beetje maar dit is niet echt grappig. 
En als je dit dan hebt overwonnen ben je er nóg niet! Nu komt het eigenlijk pas en moet je de bergkam over om Angels Landing te bereiken. 
Die naam hebben de Mormonen aan deze rots gegeven omdat ze dachten dat geen mens hier kon komen en alleen een engel hier kon landen. 

Dit laatste stuk is echt klimmen klauteren maar echt bijzonder leuk. Tenzij je last hebt van hoogtevrees, dan kun je beter bij Scotty's Lookout blijven. Soms is het 'pad' een centimeter of 40 breed en aan beide kanten steile en diepe afgronden. De kettingen hangen op bijna het hele stuk, soms heb je ze nodig om je omhoog te trekken, soms voorkomen ze dat je naar beneden dondert. Enigszins rood aangelopen komen we boven; we hebben bijna een uur over dit laatste stuk gedaan!

Maar je doet het allemaal voor het uitzicht en dat is fenomenaal!
Je kijkt de hele canyon in. Fantastisch. We drinken dan ook heel toepasselijk een blikje Fanta voor de nodige suikers en eten wat kaas en nootjes. De broodjes zijn niet meer te eten 😆

Na een half uur genieten gaan we weer naar beneden. Het stuk met de kettingen is naar beneden eigenlijk moeilijker dan omhoog. Je moet af en toe echt hele grote stappen nemen. De rest gaat uiteraard een stuk makkelijker dan op de heenweg maar is dan weer wel een een aanslag op je knieën. 

Om 12.15 uur zijn we weer beneden en we zijn echt wel heel trots op onze prestatie. We hoeven niet lang te wachten op de shuttlebus. We stoppen weer bij de Zion Lodge waar Jurgen nu wel zijn t-shirt mag kopen: I hiked Angels Landing. Ook halen we wat te eten want daar hebben we nu wel zin in. 
Als dat op is gaan we weer verder naar het VC. Heerlijk gevoel dat we bij de auto de schoenen kunnen wisselen voor de slippers. Volgens het VC is het 95F dus we zijn erg blij dat we op tijd vertrokken zijn!
Bij het hotel even omkleden en gelijk door naar het zwembad, dat hebben we wel verdiend! Daarna even bij de receptie wat geld wisselen voor quarters en gelijk de vouchers voor het ontbijt van morgenochtend.
Terwijl de was draait even kijken waar we willen eten en het wordt de Spotted Dog. Het is maar twee haltes weg maar we hebben toch een beetje spijt dat we zijn gaan lopen. Op de terugweg pakken we gewoon de bus!
We delen een voorafje en Jurgen neemt een New York Strip en ik een maaltijdsalade. Lekker hoor, maar ik had er graag iets van brood bij gehad. We drinken er een lokaal biertje en een cocktail bij, dat mag na de inspanning van vandaag. Het toetje slaan we hier over, dat nemen we bij het hotel weer bij de buren. We zitten nog even buiten maar we zijn best moe dus we gaan niet al te laat naar bed.