Nabeschouwing

Het was leuk geprobeerd, een rondje met wat meer rust. Want uiteindelijk kom je toch altijd weer tijd tekort. Maar we hebben een geweldige vakantie gehad. We hebben plekken gezien die we terug wilden zien, dingen gedaan die helemaal nieuw waren en supergave wandelingen gelopen. 
Kortom: we hebben weer genoten!

Wat daar natuurlijk wel aan bij heeft gedragen is die super fijne auto die we hadden gehuurd, en de deal die ik daarvoor had doorgekregen via het Alles Amerika forum. Het blijft heel gek dat dit dan blijkbaar kan en ook gewoon gehonoreerd wordt. Maar ons hoor je er niet over!

Hoogtepunten waren toch wel het verblijf in de vallei in Yosemite, rijden met de jeep in Canyonlands, en de helikoptervlucht vonden we toch ook wel erg speciaal. En natuurlijk onze persoonlijke prestatie: Angels Landing!
Verder was er natuurlijk ook wel veel al bekend gebied, waar we zoals verwacht van genoten hebben.

De reisafstand van LA naar Sedona was toch wel heel behoorlijk. Maar goed, dat ben je ook weer zo vergeten. Maar nooit boeken we nog een hotel in Sedona zonder zwembad! Dat was wel echt een beetje stom. 
Ook erg jammer was dat we helemaal geen tijd hadden voor Capitol Reef. Wat jammer, moeten we nog eens terug 😆
Qua overnachtingen waren we erg blij met de afwisseling: hotels, motels, cabins en een appartement bij Sue. En vooral die laatste was wel echt super. Als we daar ooit nog eens terug in de buurt komen, boeken we hem weer. Laten we nu wel de deur zitten 😁

Niet lang na terugkomst is de nieuwe route al gemaakt... het begint een verslaving te worden!

Tot de volgende!

15 en 16 Juli: Van LA naar huis...

Wij zijn niet zo goed in zo'n laatste dag. Ik ben altijd een beetje jaloers op mensen die dan nog vanalles gaan ondernemen. Wij zijn helaas niet van dat soort. Je weet dat je naar huis moet en met deze verkeersdrama's wil je ook niet het risico lopen dat je in een file komt. En dus ook niet te laat naar het vliegveld vertrekken. We vliegen pas om 17.55 uur dus we gaan wel heel relaxed doen vandaag.
Dat betekent dat we dus zo laat mogelijk uit checken, dus om 10.30 gaat de eerste dan toch maar eens onder de douche. 
Als we alles in de auto hebben loopt het mooi tegen 12.00 uur dus kunnen we gelijk door naar het ontbijt/brunch/lunch. We komen een Ihop tegen dus daar gaan we eten. Jurgen neemt een Philly Cheese Steak sandwich en ik een soort tosti waar ham, kaas en ei tussen zit. En hasbrowns natuurlijk. Het is erg lekker maar ik kan het natuurlijk niet op want de porties zijn weer veel te groot. 


Maar ja, bij de Ihop blijf je ook niet gezellig lang natafelen dus een uurtje later gaan we toch richting carrental. We moeten de auto nog even aftanken en geven daar onze overgebleven waterflesjes aan een man die ze verzamelt voor het statiegeld. Hij gooit ze keurig leeg in de emmers water waarmee je je voorruit schoonmaakt 😂
Ongeveer 2 minuten later zijn we weer bij National en ook daar staan we zo weer buiten. De man vraagt zowaar nog hoe we het gehad hebben!
Daarna neemt hij de mileage op (9266, we hebben er 3422 gereden) en krijgen dan weer onze bon waar alleen nog de kosten voor Roadside Assistence op staat. Volstrekt onnodig natuurlijk maar de auto was zo goedkoop dat we ons bijna schuldig voelden als we dat er niet bij namen 😂
Het blijft toch bizar dat we zo'n grote auto hebben gereden voor maar € 360,-!
Met een beetje pijn in ons hart geven we de sleutels af en stappen we in de shuttlebus naar het vliegveld. Dit hele proces duurt trouwens ongeveer 3 hele minuten. 
Om 13.45 zijn we op het vliegveld. De balie is al open dus we kunnen inchecken en onze koffers afgeven. Dan moet ook de handbagage trolley op de band. Die is 4 kilo te zwaar en dat mag niet (ik houd mijn handtas angstvallig uit haar buurt... ik wil niet weten wat die weegt! 😅) Er moet over gepakt worden naar mijn koffer. Die is nog niet weg en had nog 2 kilo ruimte. Dan is het goed.

We gaan gelijk maar door paspoortcontrole en security. Dat gaat behoorlijk snel een uurtje nadat we op het vliegveld waren zijn we overal doorheen. We lopen nog een Duty Free winkel binnen en kopen allebei een parfum. Nu is het geld op 😁

We halen koffie bij Starbucks en water voor onderweg en dan wachten. Geeft mij tijd om het dagboek bij te werken want ik loop vreselijk achter. Dan gaat het uiteindelijk toch nog behoorlijk snel. We vinden het wel wat rustig bij onze gate en dat blijkt ook logisch te zijn: ik ben even een lange broek aantrekken op het toilet als we een gatewijziging krijgen. 

Het boarden start, uiteraard met Deutsche Punkltichkeit, precies op tijd. We hebben net als op de heenweg XL stoelen en zitten in boardinggroep D. Prima, dan blijven we nog even zitten. Heel wonderlijk altijd al die mensen die alvast opstaan terwijl je weet dat jouw groep nog niet aan de beurt is.

Ook het vertrek gebeurt keurig op tijd en niet heel lang na de start krijgen we eten: Jurgen weer de kip en ik weer de pasta. Er zit aardappelsalade, crackers, stukje brie en een cakeje bij. En het smaakt ons gewoon weer prima. 

We vermaken ons met het kijken naar films en dan proberen we een poosje te slapen. Dat gaat verrassend goed, want het is zomaar ineens 3 uur later. 
En niet lang daarna komt al weer het ontbijt: klef Amerikaans broodje, lekker vers Duits broodje, jam, kaas, kipfilet, salami, jus, vieze vla en koffie of thee. Het gaat schoon op, en de verzorging bij Airberlin heeft ons ook dit jaar niet teleurgesteld. Na het ontbijt is het nog een goed uur naar Dusseldorf waar we volgens planning om 13.55 uur landen. De paspoortcontrole ging heerlijk snel, de koffers duurden daarom natuurlijk erg lang. 
We pakken een taxi naar ons hotel (heeft ook wel z'n voordelen dat je niet op een shuttle hoeft te wachten) en daar hoeven we alleen nog een uitrijkaartje te halen. Om 14.45 uur zitten we in de auto en 2 uur later arriveren we weer in Etten-Leur om de (schoon)ouders de eerste foto's te laten zien.

We hebben weer een fantastische vakantie gehad!

14 Juli: Van SeKi naar LA

We hoeven pas om 11.00 uur 'uit te checken' dus we kunnen rustig aan doen. We ontbijten nog een keer op het terras en dan moeten we toch echt de laatste dingen in gaan pakken. 
Ook wij laten hier wat spullen achter: de Tidepods, plastic bekers en bestek, thee en suikerzakjes. Heeft iemand anders er weer iets aan. 

Als alles weer in de tassen zit loopt Jurgen een tas naar de auto. Een hoop kabaal... Hij is dwars door de schuifpui-hordeur gelopen. Die ligt er finaal uit en de buitenlamp aan diggeln. K***t. Nu? Zelf heeft hij gelukkig niks, alleen een zere teen. Boven is er niemand thuis dus dan met Sue bellen. Die zegt dat het niet erg is en dat ze het wel gemaakt krijgt. Blijkbaar zijn we niet de eersten die dit doen maar we voelen ons toch knap lullig. Ze is vooral heel blij dat we het glas van de buitenlamp opgeveegd hebben zodat de katten hun poten niet open kunnen halen. We zeggen nog maar eens dat ze ons moet contacten als ze kosten moet maken om het te herstellen, maar ze verzekert ons dat ze het kan maken.
Voor alle zekerheid laten we nog maar even een briefje achter met nog wat extra contactgegevens en nogmaals excuses. Voelt toch een beetje lullig om zo weg te gaan nadat ze ons zo hartelijk heeft ontvangen en we zo genoten hebben van ons verblijf hier. Later, als we al weer thuis zijn, stuurt ze nog een berichtje met foto dat het allemaal weer is gemaakt en dat ze dat zelf kon. Dus we mogen ons niet meer schuldig voelen 😅

Als het bijna 11.00 uur is zijn we zover dat we toch op weg kunnen. We rijden de 99 south en helaas.... een file. Weer een uur stilstaan en aanschuiven. Maar er is een behoorlijk ongeluk geweest, laat ons dan maar gewoon aanschuiven!
Als we weer rijden stoppen we nog bij 'n mall. Even kijken bij de Ross of ze daar een Hawaii shirt voor de buurman hebben, maar helaas, niet lelijk genoeg 😉
We kopen nog wat laatste spulletjes, een cadeautje en wat belangrijke spullen bij de Walmart (deo, tandpasta, lippenbalsem op voorraad voor thuis, en chips voor in 't vliegtuig). Onmisbaar dus 😂

Dan is het al weer de hoogste tijd om door te gaan. Het is natuurlijk een utopie om te denken dat we zonder files bij ons hotel aankomen. Wel een beetje jammer want we hadden het wel leuk gevonden om nog naar Santa Monica te gaan maar we zijn pas om 17.30 uur bij het hotel. 

De kamer is erg groen maar wel netjes en vooral heel groot, net zoals het bed. 
We halen heel de auto leeg (ongelofelijk hoeveel zooi je verzamelt in 3 weken) en ruimen vast wat op. Jurgen zoekt voor het eten de dichtstbijzijnde Olive Garden en die moet slechts 10 minuten verder zijn. 
Vooraf delen we risottoballetjes en mozzarella sticks (lekker!), en Jurgen neemt de fetucchini met shrimp en chicken en ik pasta Alfredo met steak en gorgonzola. Als het maar kaas is!

Terug op de kamer hebben we er nog een hele kluif aan om de rest op te ruimen en in de koffers te krijgen maar uiteindelijk lukt het toch, alhoewel er ook hier wel het een en ander achterblijft voor de kamermeisjes, met briefje natuurlijk.
We gaan pas na middernacht slapen.

13 Juli: SeKi

Strikt genomen moet er bij vandaag staan Sequoia, want in Kings Canyon komen we niet meer.

We hadden gisteren nog wat boodschappen gehaald dus we gaan heerlijk buiten op het deck genieten van ons ontbijt: toast, gekookt eitje, jus, koffie en thee. Een mens kan het slecht treffen 😊
We zouden hier wel de hele dag kunnen blijven zitten maar dat doen we natuurlijk niet want we 'moeten' op pad. 

Ons appartement ligt dan wel niet zo handig voor het Ki gedeelte van SeKi, het ligt wel maar 2 mijl van de ingang van het Se gedeelte van Seki. 
Er loopt maar één weg door Sequoia; de Generals Highway. Die gaat door naar Kings Canyon. Een prachtige route maar ook nu weer bizar bochtig. Een soort Route Napoleon op steroïden. Gelukkig hebben wij geen last van wagenziekte maar je zou het hier spontaan krijgen 😅

We rijden eerst naar de grootste boom in volume: De General Sherman. Hij is niet de hoogste boom, dat schijnt een Redwood in Redwood NP te zijn, en de top is dood wegens een blikseminslag dus hij wordt nooit meer hoger. Maar hij groeit toch nog steeds omdat zijn omvang nog steeds toeneemt.
En gigantisch is hij, Jeetje mina wát een boom!
De omtrek alleen is al 30 (dertig!) meter! We lopen hier natuurlijk nog wel wat verder dan alleen de General Sherman en doen de Congress Trail door het Giant Forrest. Mooie route en een mooie naam trouwens. Er staan hier inderdaad wel veer meer sequoia's dan in de groves in Yosemite.

Daarna gaan we weer terug naar de auto en rijden we door naar Moro rock, verder het park in. Dat is eigenlijk net zoiets als de Sentinel Dome in Yosemite maar hier zijn er treden uit de rots gehouden. Wel een beetje jammer dat het er 400 (!) zijn...
Als Jurgen de auto wil parkeren valt dit nog niet mee. De parkeerplaats is klein, er kan maar een auto of 10 staan, en als we aan willen sluiten bij een rijtje wat in de berm staat  mag dit niet van de park ranger. Op dat moment rijdt er net een auto weg van de parkeerplaats maar Jurgen mag ook niet de letterlijk 20 meter achteruit rijden, want één-richtingsverkeer. Hij moet de volledige loop van 2 mijl afrijden. Nou ja, dan ga ik wel op de parkeerplaats staan maar stiekem vinden we het wel een beetje kinderachtig.

Eindelijk kunnen we dan aan de beklimming beginnen. Af en toe moeten we even wachten op tegenliggers, maar dat is helemaal niet erg want 400 treden is wel erg veel en het loopt tegen de 40C. 
Het is wel erg gaaf om bovenop te staan want het uitzicht is erg mooi.

Als we weer beneden zijn besluiten we weer eens van ons plan af te wijken. We hadden namelijk bedacht naar Creasent Meadow te gaan maar we hebben er gewoon niet meer zo'n zin in Ook nu is het nog een uur terugrijden en eigenlijk willen we wel een paar uur aan het zwembad hangen. 
Dus we rijden terug naar ons appartement, halen onderweg nog wat lekkers bij de supermarkt en hangen de rest van de middag op het pooldeck. 

Tegen 18.30 gaan we douchen en daarna naar het 'durp'. Ook nu is er weer veel dicht. We snappen er eigenlijk niks van. Het is toch gewoon hoogseizoen en waar moet je hier anders eten. Maar goed. De Mexicaan hebben we gisteren al gehad dus voor de afwisseling (...) wordt het een afhaal pizza/pasta.
Jurgen wil wel een biertje to-go en dat krijg je hier, net als op tv, mee in een bruine papieren zak. Die ze er vervolgens wel omheen draaien, dus je weet toch wel wat er in zit 😄

We eten weer heerlijk buiten op het terras en pas tegen 22.30 gaan we naar binnen. Maar dan is de dag ook wel lang genoeg geweest en vallen we als een blok in slaap. 

12 Juli: Van Yosemite naar SeKi

Ons bezoek aan Yosemite zit er al weer op. Dat is ook nu weer jammer want we vinden het nog steeds een prachtig park.
We gaan vandaag naar voor ons onbekend terrein: SeKi. De route Yosemite uit en Kings Canyon in is echt prachtig. Daar tussenin is het wat minder interessant. 
We stoppen ergens bij een Vons voor broodjes en drinken en de caissière vindt het geweldig dat we een kortingskaart hebben. Wij ook, want we krijgen weer een paar dollar korting. Gratis geld!

In Kings Canyon gaan we eerst naar het VC en daarna naar Grant Grove. Hier staat de General Grant Tree, de drie-na-grootste boom ter wereld. Bizar hoe groot deze bomen zijn. In 2012 zagen we in Yosemite de Giant Grizzly. Die vonden we toch ook enorm en die staat op de 11e plaats in de top weet ik veel van grote bomen!

Het is hier echt een stuk minder druk dan in Yosemite. Wat opvalt: zagen we daar vooral veel mensen uit het verre Oosten, hier lijken het vooral veel toeristen uit India te zijn. Maar goed, het is dus relatief rustig en we kunnen goed rondkijken en je kunt hier ook gewoon foto's maken zonder allemaal mensen er op.

We hebben onze overnachtingsplaats achteraf niet heel praktisch gekozen (2 nachten in Three Rivers) want dat ligt vlak bij de ingang van Sequoia. Maar is nu dus nog best een eindje rijden. Daarom besluiten we Cedar Grove over te slaan. Dat is een doodlopende weg, nog best een stuk en dat moeten we dan ook weer terug. Bovendien hebben we ook niet bijzonder veel tijd om te wandelen, als we tenminste niet pas om 20.00 uur bij de Airbnb aan willen komen. Genoeg excuses bedacht, we rijden door. 

Op de kaart zie ik een heel praktisch doorsteekje wat er veel korter uitziet.
Er staat alleen niet op de kaart dat er ongeveer 80 miljoen bochten in deze weg zitten. En dan is 32 mijl best lang. Daar doen we achteraf 5 kwartier over!
Uiteindelijk zijn we rond 17.30 uur bij het appartement van Sue. Zij is zelf niet thuis maar het appartement is open, precies zoals besproken. Wát een fantastische plek is dit zeg! Precies als op de plaatjes.
Het huis van Sue ligt een paar minuten buiten het dorp, aan de toegangsweg naar Sequoia. Je hoort de rivier en waar je ook kijkt heb je een prachtig uitzicht op de bergen. Het appartement zelf, het is de onder verdieping van het huis, is ook helemaal geweldig en supercompleet! Zo staat er in de koelkast water, fruit, bagels, cream en blikjes fris. In de keukenkastjes staan 'droge' houdbare spullen: thee, suiker, kruiden en specerijen, noem maar op.
We worden ook behoorlijk enthousiast begroet door Cody de huiskat. Die vindt het geloof ik wel gezellig dat er mensen zijn. En wij vinden het wel gezellig dat er een kat is, dus dat komt mooi uit.
We installeren ons en zitten lekker met wat te drinken op de prachtige deck met een nog prachtiger uitzicht.

Tegen 19.00 gaan we naar het dorp om te eten. Wij zullen wel weer iets niet goed hebben gedaan, maar de keuze was niet bepaald reuze want zo ongeveer alles is dicht. Uiteindelijk wordt het de Mexicaan.
De bediening is wat traag maar het eten is erg lekker en ongelofelijk goedkoop. Tegen 20.15 zijn we weer 'thuis' en niet veel later komt ook Sue thuis. We worden alsnog hartelijk begroet en we vragen of we gebruik mogen maken van de wasmachine. Dat mag vanavond nog, ze gooit zelfs al wasmiddel in de machine! Wij hebben uiteindelijk dan ook onze Tidepods hier maar laten staan. 
Hoe het kan weet ik niet maar de wasmachines doen er hier maar een half uurtje over. 3 kwartier in de droger en klaar ben je.
Dus na deze noeste arbeid kunnen we lekker nog een tijdje buiten zitten. In tegenstelling tot Yosemite koelt het hier bijna niet af, ondanks dat we hier hoger zitten. Maar om 22.00 uur is het nog steeds 28C.

11 Juli: Yosemite

Brrr.... Als we wakker worden is het nog erg koud. Maar gelukkig wel met een strakblauwe lucht!
Eerst naar het toiletgebouw en daarna ontbijten in het Half Dome 'durp'. Dat ontbijt smaakt naar niks, maar we hebben wat binnen en kunnen op weg.

Vandaag staat de Sentinel Dome op het programma. Da's een bolvormige rots hoog boven de vallei met 360 graden uitzicht. 
Hiervoor 'moeten' we de Glacier Point Road rijden, maar dat is bepaald geen straf. Waarschijnlijk omdat het hoogseizoen is, zijn er shuttlebussen ingezet en moeten we de auto bij Yosemite Ski & Snowboard area zetten. 
We moeten een bus wachten en daarna kunnen we door. Het is met de bus nog een kwartiertje rijden naar het begin van de trail. Naar de Sentinel Dome is het dan nog 2 mijl. Een erg leuke wandeling, behalve dan het laatste stuk de dome op. Maar het uitzicht is prachtig: de vallei, El Capitain, Half Dome, Yosemite Falls en nog een mooie waterval waarvan ik de naam niet goed kan achterhalen. Supermooi. 

We besluiten van hieruit door te lopen naar Glacier Point (wat is er toch mis met ons deze vakantie 😄). Dat is eigenlijk best wel een leuke wandeling en super rustig. Nu was de wandeling naar Sentinel Dome niet bepaald druk te noemen, hier komen we letterlijk 1 gezin tegen dat de route precies andersom loopt. We maken wel best wat lawaai want dit is tenslotte beren gebied en er schijnt een en ander aan activiteit te zijn geweest de laatste dagen.

Bij Glacier Point bekijken we uiteraard ook nog even het uitzicht en daarna pakken we vrij snel weer de shuttlebus terug naar Yosemite Ski area. Tegen 15.30 uur zijn we terug bij de tent. Het is behoorlijk warm dus we gaan lekker naar het zwembad! Even afkoelen en bijkomen van al dit actieve gedoe. Het is tenslotte wel vakantie 😉
Omdat de keuze voor het eten beperkt is, maar de hamburger niet goed in de smaak is gevallen besluiten we ook vanavond een pizza te gaan halen. Om er wat afwisseling in te houden nemen we nu een Hawaii. Hij smaakt prima maar we vinden unaniem de pizza van gisteren lekkerder. 
We zitten nog een aardig tijdje buiten (toch handig zo'n e-reader met ingebouwd lampje!) en daarna naar bed. Het koelt wel af maar het was een stuk minder koud dan de nacht ervoor. 

10 Juli: Yosemite

We zijn niet eens zo heel vroeg wakker; waarschijnlijk ook nu weer door die bomen waar alle tenten tussen staan.
Eerst maar eens douchen. Niet helemaal schoon en ook hier het twijfelachtige systeem van een dubbel douchegordijn. Sta je toch de hele tijd een beetje met samengeknepen billen te wachten tot iemand het per ongeluk open trekt. 
Maar we worden er lekker wakker van dus ontbijten met het brood van Erik Schat en op pad. We doen een klein rondje fallsview, da's rondom de Lover Yosemite Falls. Een indrukwekkende hoeveelheid water die hier naar beneden komt. We zijn alles bij elkaar een uur of 2 weg.

Jurgen heeft nogal last van zijn rug. Het bijzonder matras of toch de Walmart stoeltjes? Hij gaat even plat met een aspirientje dus ik ga lekker een tijdje zitten lezen. Tegen 15.00 voelt het allemaal weer een stuk beter en gaan we weer op pad. Nu naar de brug bij de Vernal Fall. We lopen naar Happy Isles, dat is het startpunt van de wandeling. Het is allemaal niet zo heel erg ver maar het gaat behoorlijk steil omhoog, dus we vinden het precies een mooie wandeling. 
Ook het uitzicht op de wandeling is echt mooi, alhoewel het ook wel leuk was geweest als we meer tijd (en conditie 😁) hadden gehad om nog verder naar boven te lopen. Ach, goed excuus om hier nog eens terug te komen!

Als we weer bij de tent zijn gooien we even onze rugzak in de tent en dan gaan we eten halen. We nemen een grote pizza met salami en champignons die we samen delen. Die eten we lekker bij de tent op. Smaakt een stuk beter dan de hamburgers van gisteren. Het koelt 's avonds behoorlijk af en 's nachts is het ronduit koud. We leggen de extra deken op bed en dan is het goed te doen.

9 Juli: Van Bishop naar Yosemite

Vandaag 'moeten' we naar Yosemite dus we willen niet al te laat weg. We pikken hier nog het complimentary breakfast mee wat verrassend uitgebreid en lekker is. Wat wel een beetje jammer is, is dat het zo druk is in de ontbijtruimte. Maar we nemen het gewoon mee naar de kamer en eten het daar op. 
Om 09.00 zijn we uitgecheckt en stoppen we nog even bij de K-mart: We komen niet helemaal uit met ondergoed en we weten niet of we in Yosemite kunnen (willen) wassen. Wat hebben we hiervan geleerd: dat je in Amerika niet hoeft te denken: doe voor de zekerheid maar XL. Die kun je tot je oksels optrekken 😂
We maken ook nog een snelle stop bij de bakkerij van Erik Schat om een heerlijk brood te kopen. Ook tanken we nog even de auto vol en dan kunnen we toch eindelijk op weg. 

De eerste echt stop is bij Mono Lake (of: Mono Basin National Forest Scenic Area). Mono Lake is korter 😃
Mono Lake is bekend om zijn tufa's en die worden onder andere gevormd omdat het meer geen 'outlet' heeft. Het water moet dus verdampen en uiteindelijk bevat het hierdoor veel meer zout en mineralen. En als dit water naar de oppervlakte spuit, ontstaan de tufa's (of zo iets... geen garantie dat dit geologisch verantwoord is 😁)

Maar de tufa's zijn wel heel cool om te zien. Het lijkt een beetje op een druipkasteel wat je vroeger op het strand kon maken met nat zand. We lopen hier wat rond en elke keer als we een stap te dicht bij de vele vliegjes zetten, stuiven ze uiteen. Maar ze zijn verder niet irritant of lastig. Het zijn er wel heel veel. Na een rondje langs de tufa's gaan we weer in de auto. Nu echt op naar Yosemite!
Het is behoorlijk druk op de Tioga pas (gek he, het is zaterdag). Er staat zelfs een kleine file bij de poortjes naar het park. Gelukkig komt er een ranger langs de auto lopen en alle mensen die een parkenpas hebben mogen langs de linkerkant het park in. Gelukkig hebben wij die pas natuurlijk al dus dat scheelt een behoorlijk tijdje wachten.

Bij Tenaya Lake stoppen we om te lunchen. Ook nu weer lekker op de campingstoeltjes. Als je ziet hoeveel mensen hier ongemakkelijk op de stenen hangen vraag je je af waarom niet veel meer mensen dat doen. We zitten hier een aardig tijdje, eten wat van het heerlijke brood van Erik Schat en genieten van de omgeving.

Dan rijden we door naar de vallei. Het is echt behoorlijk druk; volgens de borden is er 2 (!) uur vertraging. We hebben het niet echt bijgehouden maar het duurt erg lang. Tegen 17.00 uur hebben we eindelijk de sleutel van onze tentcabin (of nou ja, van het hangslot van de cabin).

Hij ligt gelukkig vrij centraal, zowel voor de pool etc. als de parking als het toiletgebouw. In Bishop hadden we bij het inpakken de spullen al gescheiden; alles waar een luchtje aan zit moet hier in de bearbox. Hoe dat dan zit als je zelf fris gedoucht in je tent ligt, weten we ook niet 😁

De stoeltjes komen ook hier van pas: kunnen we lekker buiten zitten. De tent heeft dan wel alles wat je ervan verwacht (bed, opbergrek, kluisje, stopcontact) maar dat is het dan ook en veel ruimte is er niet. 
Als we zijn geïnstalleerd gaan we op zoek naar eten. Er is keus tussen hamburgers, pizza en eten in de 'plaza'. We gaan voor een hamburger. Het vlees is even zoeken maar de knoflook-parmesan-frietjes die we erbij hebben besteld zijn wel erg lekker! Omdat we echt in de vallei in het bos zitten wordt het snel donken er het koelt ook best behoorlijk af. Gelukkig (of helaas) worden er geen beren gespot. Ik schrik me alleen een hartverzakking van een wasbeer: die steekt ineens zijn kop van onder de vlonder waar onze tent op staat!
Tegen 22.00 gaan we naar het toiletgebouw en daarna naar bed.

8 Juli: Van Furnace Creek naar Bishop

Als we willen douchen zien we in de badkamer heel veel pissebedden. Jakkes. Gisterenavond zaten die er nog niet! We nemen even wat foto's om straks bij het uitchecken te kunnen laten zien. Alweer zeuren, maar vooral om het probleem te melden. Nog voor wij er verder iets over kunnen zeggen komt de manager en krijgen we 25% korting op de kamerprijs. Supernetjes. Ook krijgen we nog even een uitleg hoe dit kan: omdat je hier in een NP zit, mogen ze deze beestjes niet bestrijden. Vandaar. We bedanken ze vriendelijk voor deze oplossing, het lijkt me ook een erg lastig probleem.

Als we klaar zijn voor vertrek is het een uur of half 10 en is het al 113F! En minder dan 98F is het die dag ook niet geworden.
We rijden de vallei weer uit via de Mesquite sanddunes en over een hoge pas die een prachtig uitzicht geeft. 

Rond de lunch zijn we in Lone Pine en gaan we naar de Alabama Hills. Die gek 
genoeg behoorlijk ver van Alabama afliggen, dus je vraagt je af waar die naam vandaan komt. We gaan eerst naar het VC in Lone Pine voor een kaartje van het gebied en dan naar de Hills. We rijden een route over een gravelroad. Hier zijn hele gave en bijzondere rotsformaties. Er zijn hier verschillende films opgenomen: Iron Man, Thor, Man of Steel om er maar eens een paar te noemen. En als je naar dit landschap kijkt snap je gelijk dat dit makkelijk door kan gaan voor een buitenaards landschap. Wij zien bijvoorbeeld een half begraven kop van een groot beest. Kijk maar (verder ging het best goed met ons...): 

We stoppen ergens en maken de broodjes klaar voor de lunch. Eigenlijk stond het Bristlecone Pine Forest ook nog op de planning maar dat is wat al te ambitieus en bovendien is het daar veel te warm voor. We hebben vooral zin om bij het zwembad te hangen. Maar eerst nog even wat boodschappen doen; de gel en shampoo zijn per ongeluk achtergebleven in Las Vegas. Van de vriendelijke caissiere krijgen we een kortingskaart waarmee we direct 3 dollar besparen! Dan naar het hotel waar een erg vriendelijke receptioniste (NOT!) na veel nadenken en zuchten en steunen dan toch de sleutel van onze kamer geeft. Even omkleden en 't zwembad in. Dat is KOUD! Maar het koelt wel lekker af en we kunnen er lekker op ligbedden omheen dus we vermaken ons hier wel een paar uur.

Tegen een uur of 19.00 is het tijd om te gaan eten. We komen terecht bij een familierestaurant waar we voor weinig allebei een heerlijke hamburger eten. 

7 Juli: Van Las Vegas naar Furnace Creek

Oei! Vandaag zijn we (oké, eerlijk is eerlijk: vooral ik) nog stijver dan gisteren. Elk op- en afstapje doet zeer en da's niet handig als je er een nodig hebt om in en uit de auto te stappen 😅

We checken behoorlijk laat uit, het loopt al tegen 10.30 uur. Ik klaag nog even over de staat van de badkamer (ben wel een zeur zeg, deze vakantie!) en het feit dat de wastafel bijna niet doorloopt. Het levert slechts excuses op. Snel wegwezen hier!
Eerst op zoek naar een supermarkt. Op het adres wat we hebben ingetoetst zit niks, dus moeten we verder zoeken. Tegen de tijd dat we een Walmart gevonden hebben en onze boodschappen hebben ingeladen is het al weer 12.00 uur. In Pahrump tanken we onze tank nog maar eens vol en met $ 2,36 /g is het hier een stuk goedkoper dan in Death Valley.
Eenmaal in het park gaan we eerst naar Dantes View. Een prachtig uitzicht op de vallei. We komen hier langs de weg nog wat bijzonder lelijk wildlife tegen. Na wat zoeken op Google denken we dat het een Kalkoengier is.

Daarna gaan we door de loop bij Artist Drive. Hele mooie kleuren hier, het lijkt wel een Italiaanse ijssalon: pistache, vanille, chocola, mokka, aardbei... Bizar die kleuren. Het is wel gezellig warm (115F) dus we komen de auto niet echt uit. Toch hoort het erbij, die verzengende hitte hier.

We zijn rond 16.00 uur bij Furnace Creek. We hebben hier een cabin geboekt en dat ziet er heel leuk uit: zeg maar twee-onder-een-kap cabins met een schommelstoel op de veranda. 
Maar daar is het nu natuurlijk veel te warm voor dus we gaan naar het zwembad, ook al is het water warm, je kunt er toch lekker afkoelen. We raken nog wat aan de praat met een Nederlands gezin. Zij zijn onderweg van Seattle naar Salt Lake City, via Yosemite én Yellowstone. Best ambitieus in drie weken!
Alhoewel: ons rondje van vorig jaar kun je ook niet bepaald klein noemen, dus ieder zijn ding 😉

Tegen 19.30 uur gaan we terug naar de cabin. Even opfrissen en kijken waar we gaan eten. Er zijn hier op Furnace Creek 3 opties en wij komen uit in de saloon: bier, cocktail, nacho's en chickenwings. Wat hebben we het toch slecht!
Het blijft hier natuurlijk warm dus we blijven nog een tijdje buiten zitten. Er is een hele mooie maan en daar proberen we een foto van te maken. Het lukt ongeveer. Ook boeken we nog even een ander hotel in Bishop: we hebben er nu een waarvan het zwembad gerenoveerd wordt maar dat vinden we met deze temperaturen niet echt een strak plan (toch iets geleerd in Sedona 😂).

6 Juli: Van Springdale naar Las Vegas

Vandaag zijn we duidelijk even wat minder actief dan gisteren 😂
We hoeven pas om 11.00 uur uit te checken en omdat we alleen naar Las Vegas hoeven en we dan weer een uur cadeau krijgen doen we rustig aan. We hadden al besloten om Valley of Fire over te slaan want het is toch veel te warm om daar iets te kunnen doen. 
We pakken de koffers en gaan lekker ontbijten bij Wildcat Willies. Jurgen neemt een omelet burrito en ik de Mile High. Natuurlijk veel te veel maar het is erg lekker. De dame die ons bedient doet er alleen nogal lang over dus uiteindelijk moeten we ons nog haasten om op tijd uit te kunnen checken. 

Tegen 12.30 uur zijn we in Vegas. Veel te vroeg natuurlijk dus dat is een goed excuus voor een stop bij de Outlets. Ik wil graag een nieuwe zonnebril en waar doe je dat beter dan bij de Sunglass Hutt? Het worden er 2; die 2e is voor de helft van de prijs dus die kan ik niet laten liggen 😁
Daarna shoppen we nog wat bij Converse, Calvin Klein en Gap. En dan zijn we 't zat. We slapen ook dit jaar weer in het Flamingo en ook dit keer duurt het weer een eeuwigheid voor we kunnen inchecken. Belachelijk: er staat een gigantische rij en toch zijn maar 3 (en later 2) van de 8 balies bemand. Daar gaat onze kans om nog even naar het zwembad te gaan. Maar ook hier helpt een opmerking hierover natuurlijk helemaal niks. Waarschijnlijk is het de wraak van de dame achter de balie dat onze kamer letterlijk op 5 minuten lopen van de lift afzit! Verder achter in de gang was niet mogelijk 😄
De kamer is niet zo luxe als vorig jaar en dat is ook duidelijk te zien: het bed is goed, de rest meeh. En de badkamer gaat zo te zien al een tijdje mee.
Nou ja, we zitten hier maar 1 nacht en qua locatie is het Flamingo natuurlijk wel geweldig. Als we zijn geïnstalleerd gaan we op weg om wat te eten. We hebben onze zinnen gezet op de Cheesecake Factory en die zit in de Forum Shops in het Ceasars. Dus dat is aan de overkant van de straat. Het is er behoorlijk druk maar met een minuut of 10 hebben we toch een tafeltje. Jurgen bestelt iets met steak en ik iets met veel kaas en pasta. En natuurlijk een biertje en een cocktail! Het eten is echt heel erg lekker en eigenlijk past het niet maar we kunnen hier natuurlijk niet weggaan zonder toetje!

Jurgen neemt een banana cream en ik een raspberry lime. Het is echt heerlijke cheesecake maar daarna barsten we zowat uit elkaar. We lopen nog wat over de strip, wat nog niet meevalt met de spierpijn na gisteren, en gaan rond 23.00 naar bed.

5 Juli: Springdale

De wekker stond vroeg, erg vroeg!

Om 06.30 uur zijn we er uit, aankleden, broodjes meren en naar de busstop. Daar zagen we dat de bus er niet om 07.10 uur zou zijn maar dat dit de tijd was van vertrek bij de eerste (of laatste) stop 9. Wij zitten bij 5. Hmm. Geen zin om daar op te wachten en dus pakken we de auto naar het VC. Er is daar op dit vroege tijdstip vast nog plaats genoeg. Tegen 07.30 uur zitten we in de shuttlebus de canyon in. We moeten er uit bij stop 6 Grotto. We eten een broodje, gaan nog even plassen en het is klokslag 08.00 uur als we vertrekken.

Het eerste stuk is al vrij vervelend. Een lang stuk wat steeds een beetje stijgt. Ik heb echt een conditie van niks en ben ook niet zo'n goede klimmer dus is stop zeer regelmatig voor foto's 😉 Toen we dit stuk gehad hadden, je zag trouwens dat we al goed hoogte hadden gewonnen, kwamen we bij een indrukwekkende serie switchbacks. Stom genoeg dacht ik dat dit al Walters Wiggles waren. Dat was dus een beetje jammer 😂
Jurgen is hier veel beter in en loopt gewoon door, ik moet echt af en toe van het uitzicht genieten, maar bovenkomen zal ik!
Gelukkig waren we op tijd vertrokken en liepen we dit hele stuk in de schaduw. Ik moet er niet aan denken dat je hier de volle zon op de bol hebt staan. 
Overigens komen de eerste wandelaars al weer naar beneden. Hoe die dit gedaan hebben is ons een compleet raadsel. De eerste bus vanaf het VC gaat om 06.00 uur en je mag niet met je eigen auto de canyon in. Wij zijn 1,5 uur aan het lopen dus zij zijn in 2 uur op een neer gelopen? Nou ja, wij gaan vast heel langzaam 😁

Als we 'eindelijk' door de switchbacks heen zijn komen we in Refrigeratoin Canyon. Een bijna vlak stuk tussen de 2 bergen. En inderdaad is het hier echt wel wat koeler. Heerlijk!
Maar daarna... je hebt nog nooit zoiets bizars gezien: Walters Wiggels... 😨
21 achterlijk steile switchbacks. De leuke omschrijving: kuitenbijters. Meer realistisch: Je gaat hier langzaam dood. Oké, dan overdrijf ik een beetje maar dit is niet echt grappig. 
En als je dit dan hebt overwonnen ben je er nóg niet! Nu komt het eigenlijk pas en moet je de bergkam over om Angels Landing te bereiken. 
Die naam hebben de Mormonen aan deze rots gegeven omdat ze dachten dat geen mens hier kon komen en alleen een engel hier kon landen. 

Dit laatste stuk is echt klimmen klauteren maar echt bijzonder leuk. Tenzij je last hebt van hoogtevrees, dan kun je beter bij Scotty's Lookout blijven. Soms is het 'pad' een centimeter of 40 breed en aan beide kanten steile en diepe afgronden. De kettingen hangen op bijna het hele stuk, soms heb je ze nodig om je omhoog te trekken, soms voorkomen ze dat je naar beneden dondert. Enigszins rood aangelopen komen we boven; we hebben bijna een uur over dit laatste stuk gedaan!

Maar je doet het allemaal voor het uitzicht en dat is fenomenaal!
Je kijkt de hele canyon in. Fantastisch. We drinken dan ook heel toepasselijk een blikje Fanta voor de nodige suikers en eten wat kaas en nootjes. De broodjes zijn niet meer te eten 😆

Na een half uur genieten gaan we weer naar beneden. Het stuk met de kettingen is naar beneden eigenlijk moeilijker dan omhoog. Je moet af en toe echt hele grote stappen nemen. De rest gaat uiteraard een stuk makkelijker dan op de heenweg maar is dan weer wel een een aanslag op je knieën. 

Om 12.15 uur zijn we weer beneden en we zijn echt wel heel trots op onze prestatie. We hoeven niet lang te wachten op de shuttlebus. We stoppen weer bij de Zion Lodge waar Jurgen nu wel zijn t-shirt mag kopen: I hiked Angels Landing. Ook halen we wat te eten want daar hebben we nu wel zin in. 
Als dat op is gaan we weer verder naar het VC. Heerlijk gevoel dat we bij de auto de schoenen kunnen wisselen voor de slippers. Volgens het VC is het 95F dus we zijn erg blij dat we op tijd vertrokken zijn!
Bij het hotel even omkleden en gelijk door naar het zwembad, dat hebben we wel verdiend! Daarna even bij de receptie wat geld wisselen voor quarters en gelijk de vouchers voor het ontbijt van morgenochtend.
Terwijl de was draait even kijken waar we willen eten en het wordt de Spotted Dog. Het is maar twee haltes weg maar we hebben toch een beetje spijt dat we zijn gaan lopen. Op de terugweg pakken we gewoon de bus!
We delen een voorafje en Jurgen neemt een New York Strip en ik een maaltijdsalade. Lekker hoor, maar ik had er graag iets van brood bij gehad. We drinken er een lokaal biertje en een cocktail bij, dat mag na de inspanning van vandaag. Het toetje slaan we hier over, dat nemen we bij het hotel weer bij de buren. We zitten nog even buiten maar we zijn best moe dus we gaan niet al te laat naar bed.

4 Juli: Springdale

We hebben de wekker wel gezet, maar het is vandaag een feestdag dus we snoozen nog eens een paar keer voor we opstaan.

Eerst maar eens klaar maken voor het ontbijt. Dit doen we ook al bij Wildcat Willies want van het hotel krijgen we vouchers voor het ontbijt. We mogen alles van de kaart kiezen, behalve de steak. Gek genoeg hadden we daar qua ontbijt toch al niet zo'n zin in 😄
Jurgen neemt een omelet met vanalles, toast & taters. Ik 2 eggs sunny side up met toast & taters. Een stevig ontbijtje en dat komt mooi uit want we willen hierna naar de Narrows!
Op de kamer de spullen pakken, dat betekent in dit geval dat alle belangrijke papieren in de kluis gaan, de rijbewijzen, een cc en wat dollars gaan in een ziploc zakje, wat te knabbelen, waterschoenen en water mee en we kunnen. 

Het is druk, want 4th of July, en terwijl we op de bus wachten pakken we nog wat van de parade mee. De bus wordt aardig vol gepropt en zoals de chauffeur zegt: we are moving with the speed of a snail.
Bij het VC stappen we uit de shuttlebus, en laten onze parkenpas zien bij de voetgangersingang. Dan stappen we in de volgende shuttlebus die ons naar de laatste halte in te canyon brengt. Om 11.50 zijn we er en kunnen we beginnen aan de riverwalk. Die gaat langs de rivier en naar het begin van de Narrows. Dit is geen moeilijk pad, beetje omhoog en omlaag, maar ook aangelegd en we kunnen het prima op onze teenslippers lopen. 

Na een minuut of 20 zijn we bij het eindpunt van de Riverwalk wat tevens het startpunt van The Narrows is. De slippers worden verruild voor de waterschoenen en we gaan het water in. De rivier is hier het pad en soms kun je over 'strandjes' van stenen lopen en soms loop je tot je middel in het water. We zijn goed voorbereid: Jurgen heeft in plaats van zijn korte broek zijn zwembroek aan en ik heb onder mijn kleding mijn badpak aangetrokken. En we hebben natuurlijk ons 'onder-water' fototoestel meegenomen. 

Het water is gezellig fris maar omdat het verder echt heel warm is is dat niet zo erg. De wandeling is echt heel erg leuk. Je kunt moeilijk zeggen dat je hier alleen bent, maar hoe verder je komt, hoe rustiger het wordt. Alhoewel je echt nooit alleen bent. We spieken hier en daar op een horloge en rond 14.00 besluiten we om te draaien. 

Terug lopen we stroomafwaarts en dat gaat toch wel een stuk makkelijker en doen we er minder lang over. 
Als we het water uit zijn gaan de waterschoenen weer uit en de slippers weer aan. We zien veel mensen lopen met natte schoenen en daar hebben we een hekel aan dus we vinden dit heel slim bedacht van onszelf 😂

Op de terugweg komen we nog wat wildlife tegen wat vriendelijk knipoogt op het moment dat ik de foto maakt. How you doin'?



We nemen de shuttlebus en stappen uit bij de zion Lodge voor een smoothie die we lekker onder de grote boom op het grasveld opdrinken. Terug in het dorp (de bus stopt recht voor ons hotel) gaan we voor morgen broodjes halen in de grote maar vreselijk dure supermarkt  en daarna in een rechte streep naar het zwembad, want het is prachtig weer.

We zitten nog lekker een tijd op onze patio en daarna douchen en eten bij Pizza & Noodles wat Pizza & Pasta blijkt te zijn. Noodels zijn er niet te krijgen, pasta's des te meer. Het smaakt prima.
Daarna halen we nog een milkshake (Jurgen) en een ijsje (ik) van onbehoorlijke afmeting bij een schattig snoepwinkeltje dat naast het hotel zit. 
We sluiten de avond af op onze patio maar dan gaan we toch echt wat spullen klaarleggen voor morgen: we hebben het onzalige idee opgevat om Angels Landing te gaan doen. De wekker gaat om 06.20 uur zodat we de 1e shuttle om 07.10 uur kunne nemen. Why!?!
Maar als we 't halen, Angels Landing dus niet de bus, is het wel supercool!

3 Juli: Van Torrey naar Springdale

Vannacht ging het goed tekeer; het waaide heel hard en het heeft veel geregend. Rond een uur of 2 moesten we allebei naar het toilet dus met zaklamp en hoodie door regen en wind. Maar het was maar een klein eindje.
's Morgens is het weliswaar koud maar prachtig weer. Dus opstaan en douchen. Dat is hier toch anders dan op een Europese camping. Hier zit er een douchegordijn voor de douchebak, dan een hokje voor je spullen en dan een deur. Maar het is netjes schoon en de douche is lekker warm. 
Om 09.00 uur zijn we op weg en hebben we bij de benzinepomp koffie en thee gehaald. Uitchecken hoefde niet: just leave the key on the door. Oké!

Via de (ook al) bijzonder mooie UT12 rijden we naar Bryce. Hier zijn we in 2012 ook al geweest maar toen hebben we het NP alleen vanaf de scenic road en de uitzichtpunten bekeken. Dat willen we nu anders doen. 

We stoppen onderweg in Boulder om broodjes te kopen maar dat valt nog niet mee. Er is erg veel dicht. Misschien omdat het zondag is?
Uiteindelijk lukt het bij een benzinepomp. We maken de lunch klaar en gek genoeg eten we die tijdens het rijden in de auto. Naarmate we dichter bij Bryce komen trekt de lucht verder dicht. Snot, want we willen nu toch écht een wandeling doen!

We zijn er tegen 12.00 en gaan eerst maar eens naar het VC. Wat we eigenlijk willen, de Queens Garden loop, 'mag' niet want dan kom je over een bergrug terug en dat is te gevaarlijk met de thunderstorms die om ons heen hangen. Wat wel mag: de Navajo Loop. Die gaan we doen. Spullen pakken, schoenen aan en gaan.
Door middel van een enorme serie switchbacks dalen we af de canyon in. Da's allemaal goed te doen, maar dit moeten we straks ook weer omhoog!

 Het is wel een prachtige wandeling en je ervaart de canyon totaal anders dan vanaf de kant. Je loopt nu dwars door alle hoodoo's heen. 

Weer omhoog de canyon uit is behoorlijk killing. Of zoals een Engels echtpaar tegen elkaar zegt: we are not tired. We ar looking at this tree. It has a beautiful branch 😉

Maar het is de moeite wel waard. Jammer dat het, net als we nog een klein eindje moeten, begint te regenen. Het pad wordt gelijk vrij modderig en iedereen die hier op sneakers loopt heeft moeite om niet uit te glijden. 
Na 1,5 uur zijn we weer terug bij de auto. Wandelschoenen uit, uitdampen en op naar Springdale! Dat is nog een goed uur. 

In Hurricane wordt de tank nog maar eens volgegooid (duur hier: 2,60$/g 😄). Helaas begint het hier ook te regenen. Dat wordt dus niet de canyon overlook trail net voor de tunnel. 
Tegen 16.30 uur zijn we bij de Bumbleberry Inn We hebben een double queen geboekt maar vragen of we toch een king kunnen krijgen. Dat kan voor 30$ extra. Ach doe maar, duur was het hier toch al 😉
We krijgen de sleutels van de kamer en vouchers voor het ontbijt morgenochtend bij Wildcat Willies. Hmmm.... de kamer rook wat wonderlijk. Balkondeur open en kijken of het wegtrekt... Nee dus. De lucht komt van de vochtige vloerbedekking onder de airco die lekt. Maar even naar de receptie. De dame daar komt gelijk mee kijken en 5 minuten later komt ze terug met de sleutels van een andere kamer. Helaas de geboekte double queen, maar hij ruikt wel fris en dat is dan toch belangrijker. 

Als we de spullen op de nieuwe kamer hebben gegooid is het de hoogste tijd om te gaan eten. Dat doen we bij Wildcat Willies. Niet alleen zit dit op rolafstand van het hotel, we krijgen hier ook 10% korting. Wéér geld verdiend 😄
Jurgen bestelt een halve liter van iets lokaals en een halve kip met mashed potatoes. Ik neem lekker een cocktail en een burger met blue cheese, die er hier ook echt op zit. Het smaakt heerlijk!

En zoals we al dachten: we rollen zo naar het hotel. Het weer is weer helemaal opgeklaard en het is lekker warm dus we zitten nog een tijdje op ons balkonnetje en tegen 23.00 uur gaan we naar bed.